Kendi Cesedimi Arıyorum

[alone_leyla]

Aylar olmuştu birbirimizden ayrılalı. Bu gece gözlerin geldi önce aklıma. En gizli, en örtülü yerin... Hep cömert, cefakar,hep nemli, hep arzulu teninden bile gizli.

Haklıydım bir başıma evimde. Haklı olduğum kadar yalnızdım da. Onca zaman sonra nasıl isyan ettimse hayatıma, öyle isyan ettim hep nemli, hep arzulu ve cömert olan teninden bile gizli ve örtük olan o gözlerine. Neydi gözlerinin arkasındaki gerçek? Neyeydi susuzluğun?

En çok nerde olmayı özlüyordun? Ne desem açılırdı gözlerinde ki örtü? Sonra,çok sonra duydum.Birisi vardı hayatında.Bu ayrılık boyunca kimi görsem bunu söylüyordu bana. Bilirsin, insanlar acıtmayı, kanatmayı severler.

Korur gibi, acır gibi, okşar gibi incitirler. Öç alır gibi severler. Farkında değilmiş gibi yaralamak isterler. İşte o an, sensiz kaldığım günler boyunca aslında ne kadar acı çektiğimi anlar anlamaz, aradım seni.

Çünkü insan kendi çektiği acıya saygı duymuyorsa hayata da saygı duymuyordur. Kendi çektiği acıya saygı duymuyorsa, kurtuluş sandığı insanlar ve mekanlar onun en büyük tutsaklığıdır.

İyilik peşinde koşan bir kötü olduğumu ve hayatın bütün kurallarını unutarak aradım seni. Birlikte olduğun kadın çıktı telefona .Düşleri solduran,

insanın kendisini kandırmasına bir an dahi izin vermeyen hayatın kuralları gibi çıktı. Hiç hazır değildim buna.

Çünkü yıllardır iyilik peşinde koşan bir kötü olmak zayıflatmıştı ruhumu.Kapattım telefonu. Hemen o an...Sesini duyar duymaz..

.Ve başladım kendimi seyretmeye. Merak ediyordum kendimi. Şimdi ne yapacaktım ben? Merak ediyordum,ne kadar sahteydim, ne kadar kendimdim? En önemlisi seni ne kadar içten, ne kadar sahici sevmiştim?

Deli cesaretimi bilerek ve isteyerek içimden kuruyorum! Kapınıza geliyorum. Ve sanki buna çok hakkım varmış gibi, seni herkesten çok sevmişim gibi, kaldığınız apartmanın bütün zillerine sahte olduğunu kendimden bile gizleyemediğim çocuksu bir başkaldırıyla basıyorum.

Kabus dolu bir rüyadan uyanmak istercesine adını bağırıyorum yukarıya. Ve aynı anda ikiniz pencereye çıkıyorsunuz. Sen ona yalvarıyorsun içeri girmesi için.

Geliyorum bekle diyorsun ve içeri giriyorsun. Koşarak iniyorsun merdivenlerden. En gizli, en örtülü yerine bakıyorum, gözlerine... Hüzünle, umutsuzlukla koyulaşmış gözlerine...

Bir özürle kurtulmayacak kadar büyük bir suçluyum. Gövdeni ruhundan ayıran benim yanlış sevgimdi çünkü. Sana, beni affet, bile diyemiyordum. Karanlıktaki o bakışın yetiyor yanlış sevgim aydınlatmaya.

İlk kez bu denli utanıyorum varlığımdan ve koşmaya başlıyorum evime doğru. İçeri giremiyorum.

Dışarıdan,ışığı yanan balkonuma bakıyorum. Ve en çok kendi cesedimi arıyorum balkonumun altında....

[pretty_albena]

bu anlamlı sözler için çok saol